Ach Nola, dartele Spaanse blaffende schone, voor niks of niemand bang, en steeds bereid tot beweging, vier poten nog aan toe! Wat moet de wereld van het wandelen traag zijn voor jou. Wat moet het raar zijn voor jou, die mensensoort, die steeds maar op twee poten wil wandelen, waardoor het niet vooruit gaat, natuurlijk. Nee, je hebt gelijk, we gaan joggen vandaag, in de Bourgoyen-Ossemeersen, om lijf en kop gezond te houden!

Begrijp je er iets van, Nola, van natuur met een in- en uitgang? De mens, ge kunt daar niet aan uit, hij betonneert zijn natuur, creëert daarmee rare virussen, waardoor hij geen andere mensen meer mag zien en wil gaan wandelen in de natuur. Nie neuten, Deprez, we zijn in de Bourgoyen, hier is er tenminste nog wat uitgestrektheid. Een zicht. Iets dat een beetje op stilte lijkt. En vogels, Nola, waar jouw instinct je steeds naartoe jaagt, met een sprong die, pardon dat ik het zeg, hard op een kattensprong lijkt! Steeds weer trek je mij met fikse snokken richting een sloot met een gans, meerkoet, zwemzwaluw of moerasmus (nee, ik sta nergens met mijn ornithologie). En steeds kan ik je maar net op tijd tegenhouden, met die elastische leiband. Een paar keer scheelt het niks, of je trekt me in die meersen, die goed vochtig staan vandaag. Is het vanaf maart dat het regenwater beetje bij beetje weggehaald wordt met de Hoosmolen? Grote kans dat we in de meersen verdronken joggers vinden, erin getrokken door hun enthousiaste honden! Ach, ze zoeken het zelf, Garminhorloge van de pols nemen, en ze laten liggen voor de aaseters, het kan de biodiversiteit maar ten goede komen.

De mensenvarianten in de Bourgoyen zijn sinds corona biodiverser dan vroeger, Nola. De groene jassen met de paparazzi-fototoestellen zijn er nog steeds, zelfs de occasionele ringbaard zie je nog af en toe. Maar het loopt vandaag ook vol joggers in alle soorten. Vastberaden types, die records aan het breken zijn. Lopers die te warm gekleed zijn, nog een beetje te dik om nu al in T-shirt te durven lopen. Lopers met twee, beginnen sporten om nog te mogen praten met mekaar, dat is het toppunt van sociaal zijn! Lopers die niet sneller lopen dan een wandelaar, alleen de beweging zegt dat het lopen is, en geen wandelen. Lopers die interval lopen, die zorgen voor verwarring, eerst denken we dat het oude sukkelaars zijn, het volgende moment zoeven ze ons voorbij, en voelen we ons vernederd. 

En wandelaars, Nola. Uitwaaiers en luchtscheppers. Halve boeddhisten en nijdigaards. Chique typen met merklaarzen en schooiers met moddervoeten en hemd uit de broek. Verrimpelde koppen en jonge vellekes. Een klasje met fluovestjes dat luider snatert dan de Canadese ganzen. Een man en een vrouw, iets te dicht, maar ja, verliefd, zeker, is het een officieel koppel of zijn ze Bourgoyenminnaars? Ja, Nola, zijn we bedoeld om monogaam te zijn, de biologen zijn er nog niet uit, in hun boeken zeggen ze van niet, maar in hun relaties van wel. Vijftig meter verder maakt een koppel het voorzichtig weer goed, ze wandelen de ruzie eruit. Twee vrienden lachen hard. Een oud vrouwtje zwiert haar pekinees die jou wil aanvallen, aan zijn leiband door de lucht. Eén meisje roept iets, haar drie vriendinnen reageren verontwaardigd. Een tengere man op een bank schilt een appeltje terwijl hij zijn gezicht naar de zon draait en glimlacht. Twee jongedames zitten op een ponton, de ene doet een schoen uit en steekt haar voet in het water. Een oude man lacht bij haar ‘brrrr’, en denkt terug aan een ‘brrrr’ van zijn liefje, ook met haar voeten in het koude water, zestig jaar geleden. De mens, hij herhaalt zich en verjongt zich altijd voort, het is nog steeds mijn favoriete dierensoort. (Gedeelde eerste plaats met de hond, natuurlijk.)