Cultuur Gent wilde graag samen met dichter en cultuurprijswinnaar Dominique De Groen een artistiek project opzetten. De dichter wilde een maatschappelijk relevant, duurzaam kunstwerk realiseren en dat idee mondde uit in een project waarbij cultuur en onderwijs elkaar versterken. Hiervoor ging ze aan de slag met vijftien OKAN-jongeren van het Hoger Technisch Instituut Sint-Antonius. Het creatieproces bestond uit vier schrijfsessies, het gedicht zelf reflecteert over de gevoelens van de jongeren over het leven in Gent, hun leven voordat ze naar Gent kwamen, heimwee, de toekomst, jong zijn, enzovoort. 

“Dominique vroeg ons om te schrijven over wat we belangrijk vinden. Daarom gaat mijn alinea over hoeveel mijn mama en papa voor mij betekenen. Wat ik daar zeg, zal nooit veranderen. Wat er ook gebeurt.”

• Een Jongere van de OKAN-klas die meeschreef aan gedicht.

Op zoek naar een relevante plek voor het gedicht, sprongen de lerarenopleiding en mediatheek van Arteveldehogeschool, aan de Kattenberg 9, in het oog. De medewerkers van de mediatheek zijn betrokken bij dit project en zorgen al jaren voor een uitgebreid boekenaanbod NT2. De tekst, vormgegeven en gepatineerd door Kim Beirnaert en Gino Bulcke, is gepatineerd in de verzinkte pilaren aan de ingang van het gebouw en laat zich zin na zin ontdekken. Een extra troef van de locatie is dat het gedicht meteen kon worden opgenomen in de poëzieroute. https://www.poeziecentrum.be/educatie/poezieroute-original

“Het gedicht is van de hand van deze volledige groep jongeren. Ik heb alleen geholpen om het te laten ontstaan en daar ben ik wel trots op. Het is mooi dat één tekst de ideeën van een hele groep mensen weerspiegelt.”

• Dominique De Groen, dichter en winnaar Cultuurprijs 2022.

De week van OKAN Roze

Maandag is de eerste dag school

ik vertrek om 8:00 uur met mijn vriend

wij hebben Nederlands en sport.

Maandag is een goede dag omdat ik blij ben.

Dinsdag is het mooi weer

en heb ik ICT, mijn favoriete vak.

De tijd gaat soms traag als ik in de les zit

maar snel als ik voetbal in het park

als ik praat met mijn vrienden van Pakistan en van België

als ik muziek luister, messages stuur, als ik lach of dans.

Ik heb veel respect voor mijn mama en papa

thuis kijk ik naar mijn moeder, ik krijg energie van haar

moeder is mijn hart, mijn ziel en mijn hele leven

zij betekent mijn wereld

zij is het beste levende geschenk

want de liefde van een moeder is te veel voor tien gedichten.

Zaterdag ga ik met een vriendin naar het park

speel ik op mijn gsm

of ga ik naar Wingene om mijn papa te zien.

Zondag is een blije dag

omdat ik lang slaap

en misschien naar een andere stad ga.

Elke dag heeft 1440 minuten

maar sommige zijn belangrijk

en zal ik nooit vergeten:

als ik “ik hou van jou” zeg

aan een eerste liefde

als ik bid

mijn laatste minuut in Oekraïne.

Toen ik klein was, was mijn zus verdwaald

zelfs een minuut leek toen 10 uur.

In een minuut kan je 255 keer kussen.

In een minuut kan je dromen:

het is een nieuwe lente

ik loop in Afghanistan

tussen de mooie rozen.

Mijn lievelingsbloemen zijn rood

en ik geloof in de gelukkige toekomst.

Het is zomer en ik zie de Dnipro-rivier

de mensen 200 jaar geleden

het bos, het water, de vogels

de dieren, de vissen, de stilte

dromen in een tuin.

Ik droom over voetballen met Ronaldo

ik droom over dansen met Varun Dhawan

we eten samen tussen de zonnebloemen

sucuk, momo, frietjes.

Mijn droom is liefde krijgen

en respect

mijn droom is goed studeren

mijn droom is een mooi huis.

Ik wil mijn leven mooi maken.

Anya, Asadullah, Atifa, Digdarshan, Eliza, Fazal, Galai, Hamraz Ivan, Jamshid, Meena, Muhammed, Salem, Shokrullah, Xhesi

OKAN HTISA, klas Roze, mei 2023.

Onder begeleiding van dichter Dominique De Groen.

https://d21buns5ku92am.cloudfront.net/62000/documents/54496-1715951619-OKAN_gedicht_Dibond_0425%20%28002%29-d55020.pdf