Het kunstwerk werd ingehuldigd met ingetogen kunst uit andere disciplines: muziek en poëzie. Singer-songwriter Sophia Ammann en harpist Lara Verbeeck brachten covers van Sade en Cinematic Orchestra. De video toont hen tijdens hun vertolking van het nummer 'To Build A Home' van Cinematic Orchestra.

Daarnaast bracht Dominique De Groen, winnaar van de Cultuurprijs 2022, een gedicht dat ze speciaal voor deze gelegenheid schreef, 'Shadow fox' (voor de tekst: scroll verder).

Het beeld 'Stille Strijd' is 2,5 meter hoog en toont een meisje met een gele hoodie dat haar gezicht in haar handen verbergt. Het kunstwerk kaart het taboe rond mentale gezondheidsproblemen bij jongeren aan, en het onbegrip dat daar vaak bij komt kijken. De kleur geel staat voor de vrolijke buitenkant die jongeren soms laten zien, terwijl ze zich vanbinnen niet goed voelen. 

Van 12 november tot 9 december 2024 krijgt het kunstwerk een plek op het Woodrow Wilsonplein in Gent. De Stad Gent, die cultuur onder meer inzet om maatschappelijke verandering teweeg te brengen, wil zo de boodschap kracht bijzetten dat hulp vragen moedig is. Niemand hoeft een 'stille strijd' te voeren. Het beeld is ook een troostplek voor nabestaanden die iemand hebben verloren aan zelfdoding.

'Stille Strijd' was eerder te zien in Oostende, Brugge, Kortrijk, Leuven, Antwerpen, Hasselt, Deinze, Aalst en dus in Gent.

Shadow fox

Toen je je ogen opende en niets de moeite waard leek om naar te kijken

en de nachtmerrie niet verdampte in het zonlicht maar in de straten hing, in de gebaren van de mensen als een nevel

de wereld verscheen elke dag opnieuw maar je handen waren van glas.

Je dacht dat jij het was die lek was

dat er in jou een bang dier leefde dat zijn tanden toonde en krijste.

Je liep langs het pad, het was winter en al avond.

Een vos stak het pad over

je zag zijn gele ogen in het donker

zijn pootafdrukken, klein en broos, in de verse sneeuw

en de rest van de weg liep hij naast je, minutenlang, als in een droom

zo dicht dat je hem bijna kon aanraken…

Het leek iets te betekenen

dat er warme dieren zijn, lentes

die zich over de wereld uitstorten wanneer je ze het minst verwacht

dat er in het donker ook gedanst wordt, dat je lichaam paden kent

waarvan je het bestaan in gedachten nooit vermoedde

dat er achter de grijze, stille dag een ander

soort bloei schuilt

een geheim gebied

waar je je schaduw niet uitdrijft maar omarmt

waar je van de littekens op je ziel amuletten maakt

die de geesten van de wanhoop uitdrijven

waar je van gedeelde tranen een draad vlecht

die de weg toont uit het labyrint

je opent je ogen, knippert tegen het licht

van een nieuwe zon, een volle melkmaan

en denkt, dat is de helft van de strijd gewonnen

(c) Dominique De Groen